Prvo što me je Sana pitala, kada smo se sreli u subotu ujutro u Beranama, bilo je zašto, uopšte, želim da penjem greben Prestola. Smjer je svima poznat, ima reputaciju osiguranog maltretiranja u travi i krušljivoj stijeni, 700m visine, Bog zna koliko metara dužine, silaz od dva dana jahanja i vjerovatno baldisanje od zeđi/vrućine/kiše/hladnoće ili sta već bude na jelovniku dotičnog dana. Poslednjih nekoliko naveza koje su se ovim poslom bavile (i to u vremenskom intervalu od polovine devedesetih naovamo), priču o ovom usponu obično pominju u kontekstu „... a kad smo mi ono na..b.li u Prestolu...“. Dakle, Sanino pitanje je bilo prilično na mjestu.

Podignem glavu i na obrisu neba vidim veliku nazubljenu hobotnicu kako leti pravo na mene.
Čini mi se da je vreme trenuto zamrznuto, jasno se ocrtava model poznatih dereza na nebu, prazne ruke koje mašu kao da hoće da lete i komadi snega i stene koje padaju za njim.
1000 godina kasnije uspevam da se pokrenem, instiktivno skačem sa štanda na desno u prazan prostor. Cupam zaboden cepin na kome sam bio usidren...